ลมแล่นใบ Sailing

ย้อนหลังไปประมาณ ยี่สิบกว่าปีมาแล้ว ผมนึกถึงเพลงที่เคยชอบฟัง และนึกไปถึงการฟังของวันรุ่นในสมัยนั้นใส่ซาวน์อะเบาท์ติดหูอยุ่ตลอดเวลา จนบางครั้งต้องถูกคุณครูดุเพราะลืมถอดออกในเวลาเข้าเรียน...นึกถึงการฟังเพลงตอนเขียนรูป ทำงานศิลปะแบบปิดประตูตัวเองเข้าห้องชั้นใน...แบบไม่มีใครอยู่ในโลกนี้  นึกถึงการฟังกรอกหูตอนนอนที่หลับไปกับจินตนาการจากบทเพลง....สมัยนั้น...ไม่มีดนตรี..แบบเสียงนั่งฟังฝึกสมาธิ...มีให้ฟังมากนัก(หายาก) ........
ทำให้ผมนึกถึง เวลาโหนรถเมล์กลับบ้าน...เพลง Sailing ที่ลำรึกถึง เป็นช่วงเวลาโหนรถเมล์ แล่นไปกับลมปะทะ และควันรถ ป้ายแล้วป้ายเล่าจนถึงบ้าน  แต่ดนตรีเสียงเพลงให้ความรู้สึกได้ถึง.......ทั้งๆที่ไม่ได้มีประสบการณ์การเล่นใบกับลมมาเลย แต่สัมผัสความรู้สึกๆได้ แค่เพียงรับรู้ถึง  ความรื่นรมในการเล่นเรือใบของพี่ Christopher Cross  ซึ่งแตกต่างไปจากน้า Rod Steward ที่พรรณนาไปถึงการแล่นเรือใบไปอีกแบบนึง  

และเมื่อเวลาติดปีกรวดเร็วมาถึงเวลานี้  ผ่านมาแล้วประมาณยี่สิบกว่าปี ผมได้รับรู้ว่าการเล่นลมแล่นใบที่ผมสัมผัสได้.......คือกิเลสดีๆตัวหนึ่งที่ให้พลังชีวิตเราขับเคลื่อนไป......กลับมาสมดุลได้ส่วนหนึ่ง...ในช่วงเวลาขึ้นลงของชีวิต 
รู้สึกขอบคุณพี่ คริสโตเฟอร์  ที่แกสัมผัสสิ่งดีๆ และถ่ายทอดให้เรารับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ แม้ไม่ต้องสัมผัส  

ยี่สิบกว่าปี....มาฟังเพลงนี้ อีกครั้ง....ผมยิ่งซาบซึ้ง...แบบว่า.....
ไม่มีใครรู้ได้ว่า...การแล่นใบท่ามกลางลมแรง....ทำให้ผมน้ำตาคลอ...รู้สึกเหมือนได้อยู่ใกล้พระเจ้ามากขึ้น.........

อยากแบ่งปันให้ลูกๆ ภรรยา เพื่อนๆ...พ่อแม่...ครับ
(ผมพยายามชวน ดลลูกชายที่โตพอที่จะดึงใบ ให้ขึ้นจากน้ำได้ ไปเล่น วินเซิอร์ฟ กัน เพราะจะรับรู้ได้แบบสัมผัสตัวมากกว่าเรือใบ แต่ก็ได้รับคำตอบว่า “ยังก่อนพ่อ ตอนนี้กลัวตกน้ำครับพ่อ” ) การรอเวลาให้มาถึงก็ตื่นเต้นดีครับ.....เด็กสองคน ดลกับแดนยังสนุกสนานกับการแล่นใบกับเรือ walker bay อยู่....

 ลมแล่นใบ
ดีแล้ว...ที่สวรรค์ไม่ไช่ สำหรับฉัน  แต่ก็ไม่ไกลเกินเอื้อม แม้นเหมือนดินแดนที่ไม่เคยมีอยู่(จริง)

ไม่ต้องแสร้งว่าด้วยเหตุผลนานาๆ
สิ่งเพ้อฝัน ทำให้ฉันดั้นด้น และถ้าลมเป็นใจคุณสามารถรื่นรมย์สนุกสนานสู่ความบริสุทธิ์อีกครั้งหนึ่ง
หากจังหวะลมเป็นใจ คุณจะแล่นใบออกไปและพบกับความสงบนิ่ง การกลับคืนสู่สติ
หากผืนผ้าใบสามารถสร้างมหัศจรรย์ได้ฉันใด เพียงแค่รอคอยแล้วคุณจะสัมผัส  ฉันนั้น....

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ.....

ไม่ไกลไปจากดินแดนไม่มีอยู่  ไม่ต้องมีเหตุผลที่จะเสแสร้งถึงจินตนาการ
หากผืนผ้าใบสามารถสร้างสิ่งมหัศจรรย์ได้ฉันใด เพียงแค่รอคอยแล้วจะมองเห็น....

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ

ลมแล่นใบ พาฉันออกไป...ที่ซึ่ง...เรามักจะรู้สึกว่าเคยได้ยินมาก่อน....

เพียงแค่ฝันถึง...สายลมพัดพาฉันไป
ไม่นาน...ฉันก็เป็นอิสระ......
ชั่วขณะที่ฉันแล่นใบ
เป็นประสบการณ์การสัมผัสในภวังค์ที่รับรู้ได้
ราวกับว่านั่งอยู่ท่ามกลางท่วงทำนองและถ้อยคำของดนตรี ซิมโฟนีขนาดใหญ่
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ.....
ถ่ายทอดจากเพลง Sailing : Christopher cross

ความรื่นรมณ์ ลมแล่นใบของแดนและดล กับ walker Bay ที่ศูนย์กีฬาทางน้ำ บึงหนองบอน
﴾͡๏̯͡๏﴿

จุดจบหรือจุดบรรจบ (เก็บตก ๒๕๕๒)

ภาพถ่าย เสี้ยวเวลาที่มองไม่เห็น จุดเปลี่ยนเมื่อมีเหตุการณ์ดำเนินไป....﴾͡๏̯͡๏﴿

เช้าวันหนึ่งของช่วงเดือนพฤษภา ในวันที่ครึ้มฟ้า ครึ้มฝน บรรยากาศช่างดูขมุกขมัว ดลแดนงัวเงียขึ้นมาสายพอควรสำหรับวันนี้  คงเพราะกลับจากหมู่บ้านเด็กเมื่อคืน....กว่าจะได้เข้านอนก็ปาเข้าไป ห้าทุ่ม แล้ว....แต่สำหรับผมไม่ว่าบรรยากาศจะเป็นเช่นใด  หลังจัดการกับเรื่องตัวเองเรียบร้อย ความคิดในหัวสมองก็มีแต่เรื่องที่จะเดินหน้าต่อไปสำหรับวิถีเรียนรู้ของครอบครัว  วันนี้พ่อเรียกดลแดนกลับมาดูกระดานช่วยจำ เกี่ยวกับงานคั่งค้างและงานที่อยากจะทำ  แต่บรรยากาศวันนี้โดยเฉพาะดล ไม่ค่อยเป็นใจเท่าไหร่ เมื่อเราคุยกันถึงงานบันทึกคั่งค้างที่ถูกถามถึง  นกที่กรุงชิงและแมลงที่เกาะช้าง  ซึ่งรู้สึกว่าจะไม่ได้คำตอบเสียด้วยเพราะเกินเวลามามากแล้ว   เราทบทวนทำความเข้าใจและย้ำเตือนเสมอถึงความรับผิดชอบและเมื่อบรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้น  พ่อเปลี่ยนเป็นเรื่องที่อยากจะทำ ดลอยากขุดบ่อดินเลี้ยงปลาดุก พ่อโอเค...ตกลง  แต่ต้องสอบถามรายละเอียดในหลายเรื่องมากขึ้น สุดท้ายบรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นมาอีก 

                “ทำไมพ่อต้องเข้ามายุ่ง ดลอยากทำอะไรเอง ลองผิดลองถูกอะไรเอง อย่างพ่อ...พ่อเคยทำมาแล้วอันไหนได้ไม่ได้พ่อก็รู้มาแล้ว แต่ดลอยากลองเองรู้เอง ดลอยากทำอะไรเองแบบที่พ่อไม่ยุ่งเลย”  ผมฟังแล้วคิดแต่ในใจรู้ว่า ดลต้องการอะไรในเด็กวัยย่างเข้าสิบเอ็ดแล้ว  เพราะบางครั้งที่เราเข้าไปแทรกแซงหรือเตือนไว้ก่อน ก็คงเป็นเรื่องอันตรายจากอุบัติเหตุหรือข้อผิดพลาดที่ส่งผลเสียมากกว่าผลดี  และนึกในใจอยากย้ำเตือนเรื่องการรับฟังผู้อื่น....แต่บรรยากาศยิ่งตึงขึ้นมาก เพราะจริงๆแล้วพ่อคงรู้สึกไปถึงทุกๆ เรื่องที่ผ่านมา ลูกๆ  เริ่มอยากมีพื้นที่ส่วนตัวในการเรียนรู้มากขึ้นแล้ว  เลยทบทวนกันเรื่องที่ผ่านมาและต่อไป  พ่อคิดว่าพ่อเข้าใจ  แต่ลึกๆไม่ทราบได้เพราะถ้าถามถึงตรงนี้คงกลายเป็นพ่อเข้าไปยุ่งตลอดหรือ ถ้างั้น……

                “โอเค งั้น สำหรับ บ่อปลาดุก ดลอยากทำแบบไหนอย่างไร ได้เลย...พ่อไม่ยุ่ง”

            “งั้น...ดลไม่ทำแล้ว”

            “เฮ้ย...พี่ดล..ไม่ดีเลย....” ตัดพ้อ...แสดงความผิดหวัง แต่พ่อฟังอยู่เงียบๆ บรรยากาศยิ่งตึงเครียดมาก

                “เอา..ยังงั้นแน่ใช่มั้ย” พ่อถามเพราะรู้ว่าเป็นอาการงอนแบบนี้อยู่บ่อย หรือคราวนี้...

                “ดลไม่มีความสุข....ยิ่งให้เขียนบันทึกด้วยแล้ว....ไปไหนมาแล้วต้องเขียนบันทึกดลไม่มีความสุข

“ดลไม่ชอบเขียนบันทึก...”แดนและพ่อมองหน้ากัน

แต่ความรู้สึกของพ่อตอนนั้น บอกไม่ถูก...... เหมือนความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่

“งั้น....หมายความว่า บันทึกที่ผ่านมา ทั้งสามสี่เล่ม คือ ทุกข์ของดลเลยหรือ?”

“เออ.........พี่ดลนี่...แย่จริงๆ” แดนสำทับ

ไม่มีคำตอบจากดล  และความเงียบกำลังครอบคลุมเราสามคน เพราะพ่อคิดว่าคงเป็นวาระสำคัญที่เราพ่อแม่ลูกสี่คนต้องคุยกันสำหรับเรื่องนี้

            เราหยุดการสนทนากันระหว่างสามคนเพราะรู้ว่าคงต้องให้เวลาผ่อนคลายบรรยากาศสักพัก พ่อให้ดลไปพักเสีย   แต่แดนคุยกันต่อเรื่องที่แดนอยากจะทำ จนถึงเวลาเลยเที่ยงไปหน่อย  เราชวนกันไปกิน ก๋วยเตี๋ยวหน้าบ้านแดนขออยู่กับแม่   ดลซ้อนท้ายจักรยานไปกับพ่อ ระหว่างกินก๋วยเตี๋ยว เราคุยกันเรื่องสนุกสนานอื่นๆ จนรู้สึกว่าบรรยากาศโดยรวมเป็นปกติแล้ว พ่อเลยขอแย้มความในใจดลกันสองต่อสอง

                “ดล....พ่อถามจริงๆ..เหอะ..ดลรู้สึกยังงั้นจริงๆหรือ...” ผมขอถามแบบเปิดใจกับดล

                “ไม่หรอกพ่อ....ดลโกรธพ่อ...ดลแค่พูดอยากให้พ่อเครียดบ้าง....” ยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

                “ดล...รู้สึกไม่ค่อยดี..” คำพูดเปรยขึ้นมากลางความเงียบระหว่างเราสองคน

                “ยังไงนะ...รู้สึกไม่ดี..เรื่องอะไร?” ผมถามด้วยความสงสัยว่าจะมีเรื่องอะไรโผล่ขึ้นมาจากภูเขาน้ำแข็งอีก

                “ดลรู้สึกไม่ดีตรงที่ทุกอย่างมันมีที่สิ้นสุด”

                “หา.....มันเป็นยังไงนะ..ที่สิ้นสุดที่ว่า”ผมถามให้แน่ใจว่าคำพูดที่ออกมาจากดลจริงๆ

                “เวลานั่งดูปลาในตู้ และดลรู้ว่าต่อไปมันจะต้องตายไป แต่ละตัวมันมีที่สิ้นสุด บางตัวตื่นเช้ามามันก็ตายแล้ว และคิดต่อไป....ทุกอย่างมันมีจุดสิ้นสุด ไม่มีอะไร อยู่ตลอดไป ...”ดลเล่าด้วยเสียงเรียบๆหน้าตาเฉยเมย  แต่ผมเองนั่งฟังหูผึ่ง

                “ ใช่...ไม่มีอะไร จีรัง ยั่งยืน ถึงเวลาพ่อก็ตาย แม่ก็ตาย ลูกก็ตาย แดนก็ตาย  ตายจากกันหมดลูก”ผมรีบยืนยันความจริงที่ดลสัมผัสได้

                “ดลเลยรู้สึกว่า จะทำอะไรไปทำไม...เลี้ยงปลา เลี้ยงหนอน เลี้ยงด้วง เขียนบันทึก ทำเครื่องร่อน ทุกอย่างก็มีวันสิ้นสุด”

                “ก็เพราะเหตุนี้ไง...เราถึงต้องไม่ปล่อยเวลาให้หลุดลอยไป เราต้องสร้างสรรค์สิ่งต่างๆไว้ให้แบ่งปันกันให้เยอะๆก่อนจะถึงจุดนั้น”ผมแย้งเสริมให้ดล และนึกเชื่อมโยงเหตุการณ์ต่างๆ

                “ ดลคงมีอะไรหลายอย่างไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ด้วยใช่ไหม?  เช่น เมื่อเล่นกับเพื่อนๆแล้วต้องแยกย้ายกันกลับ อย่างเช่นเมื่อวานที่หมู่บ้านเด็กใช่ไหม?” ดลพยักหน้า...

                “ความสนุกมันก็มีจุดสิ้นสุด”ดลสำทับ

                “มันเป็นความสุขที่ได้เล่นกับเพื่อน หมดครั้งนี้ก็มีครั้งหน้าอีกและมีเพื่อนใหม่สนุกไปแต่ละที่หลายๆแบบ  แต่ดลรู้มั้ย ว่ามันมีความสุข ที่ได้มาหลังจากความไม่สนุกด้วยนะ ถ้าเราค้นหาดูดีๆ ค่อยๆ คอยจับสังเกตตัวเราเองให้ดีๆ.......เพราะความสนุกกับความสุขมันอยู่คนละที่กัน แต่มันอยู่แนบชิดกันแทบจะทับซ้อนกันอยู่แนบเนียนมาก........”

﴾͡๏̯͡๏﴿ เรื่องราว บันทึกนี้ เพิ่งมาเจอเอาตอนที่กำลังรวบรวมข้อมูลประสบการณ์เรียนรู้เก่าๆทั้งหมดของลูกในวัยเด็กๆ เพราะขณะนี้กำลังก้าวเข้าสู่วันรุ่นแล้ว.....มาเตะตาเอาตรงชื่อ “จุดจบของดล” .........จึงขอเปลี่ยนชื่อใหม่ สำหรับวิธีคิดในเชิงบวก  จุดบรรจบ เมื่อปมความคิดสำคัญหลายๆมิติมาบรรจบกัน มีบางสิ่งบางอย่างหายไป ว่างเปล่า คล้ายจุดบรรจบของสายตา Vanishing Point และสิ่งใหม่ๆกำลังจะเกิดขึ้น ให้เราเคลื่อนไปในสิ่งที่หายไป คือ ปรากฏการณ์ธรรมชาติครับ ﴾͡๏̯͡๏﴿

“A lesson is not learned unless something changed”

ก้นบึ้ง ร่องรอย..ควบกล้ำ ๒๕๔๗

       เริ่มต้นนับย้อนเวลาไปยังเด็กชายวัยขวบเศษ เมื่อเริ่มจับดินสอ ขึ้นมาขีดเขียน เป็นการบ่งบอกถึงการสนองตอบต่อความอยากรู้อยากเห็น หลังจากที่มีการใช้สมองที่ยื่นออกมาจากตัว(มือทั้งสอง)ได้ดีและชำนาญขึ้น เขาจะบรรจงสร้างร่องรอยหรือไม่ก็ตาม แต่ผลสำเร็จคือความพึงพอใจ เมื่อเขาสามารถสร้างร่องรอยขึ้นได้ด้วยตัวเองสำเร็จ และสามารถขยายขอบเขตการเรียนรู้ออกไปไม่มีที่สิ้นสุด หากสำนึกรู้และผลสำเร็จเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ(ทักษะ) เขาเริ่มลากเส้นตรงโดยเพิ่มขนาดความยาวขึ้นระหว่างจุดสองจุด และเส้นโค้งที่เกิดจากการค้นพบของเขาเอง(เมื่อเส้นตรงยังไม่สามรถตรงได้) ไปจนถึงความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ที่เขาสามารถบังคับเสันให้โค้งมากพอที่จะมาพบบรรจบกันเป็นวงกลม จิตสำนึกดั้งเดิมของเขาคิดเห็นอย่างไรไม่มีใครทราบได้ หรือจะเป็นความพยายามที่จะส่งต่อความหมายบางสิ่งบางอย่างที่เขาคุ้นเคย และเมื่อวงกลมมีรูปทรงเหมือนสิ่งต่างๆได้มากมาย การค้นพบเส้นที่บรรจบกัน ก่อเกิดรูปทรงแทนค่าสรรพสิ่ง เมื่อการเลียนแบบทุกสิ่งทุกอย่างที่พบเห็นเป็นความพึงพอใจ การถ่ายทอดร่องรอยอาจมีขอบเขตความหมายกว้างไกลเกินระบบภาษา(พูด ฟัง อ่าน เขียน) การเขียนของเด็กวัยแรกเริ่มจึงเต็มไปด้วยธรรมชาติ (การดำรงอยู่ของสรรพสิ่ง)และร่องรอยเหล่านี้เองจะเป็นการเผยให้เห็นถึงความจริงแท้ที่ถูกซ่อนอยู่ในสรรพสิ่งนั้นๆด้วย

       ตรงประเด็นนี้เองที่เป็นแรงบันดาลใจ ในการทำงานศิลปะร่วมกันระหว่างพ่อลูก ที่มีธรรมชาติเป็นแกนหลักร่วมกัน และด้วยกระบวนการศิลปะนี้เองจะเป็นตัวเชื่อมต่อสรรพสิ่งเข้ารวมกัน เพื่อพยายามเผยให้เห็นถึงความงามแห่งภาวะความจริงแท้ว่างดงามเช่นไร ผลลัพธ์แห่งการเรียนรู้และพัฒนาการที่ถ่ายทอดไว้ให้ซึ่งกันและกัน ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2543 จนถึงปี พ.ศ. 2547 มีวาระทั้งแตกต่าง คล้องจอง และเชื่อมโยงสัมพันธ์ในสรรพสิ่งเดียวกัน จากความเรียบง่ายไปสู่รูปสัญญะที่ซับซ้อนและมีภาวะจำลองมากขึ้น (เลียนแบบพ่อ) และจากความซับซ้อนแห่งรูปสัญญะกลับลงไปหาความเรียบง่าย (เลียนแบบลูก) เปรียบเหมือนการเรียนรู้ที่ต่างวาระในพื้นที่เดียวกันที่ต้องการดุลยภาพมาหล่อเลี้ยง สติปัญญาแห่งธรรมชาติอันดำรงอยู่นิรันดร์ จักฝังตัวอยู่ในเบื้องลึกถึงจิตใต้สํานึก ของเมล็ดพันธ์แห่งอนาคต ได้ไม่มากก็น้อย
         ธรรมชาติเป็นคุณสมบัติดั้งเดิมที่มนุษย์มีอยู่ร่วมกับสรรพสิ่งในโลกปรากฏการณ์ และสิ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังต่างหากที่มนุษย์ต่างมุ่งมั่นทุ่มเทค้นหาความจริง ด้วยความเชื่อที่ว่า ศิลปะเป็นสะพานเชื่อมโยงศาสตร์ต่างๆเข้าหากัน เป็นสติปัญญาทางธรรมชาติของเด็กวัยแรกเริ่มทุกคน และสติปัญญาดั้งเดิมนี้เองที่ชายวัยกลางคนพยายามค้นหาและบรรจงสร้างร่องรอยแห่งความรู้บนความไม่รู้ จากธรรมชาติบนธรรมชาติของธรรมชาติ ผ่านสายใยแห่งชีวิตพ่อลูก ที่จะไม่สามารถย้อนกลับช่วงเวลาที่มีคุณค่าเหล่านี้ไปได้

﴾͡๏̯͡๏﴿
..........................