รถไฟฟรี สายธนบุรี-น้ำตก(ไทรโยคน้อย)
รถไฟฟรีมีมาตั้งแต่ปี ๕๑ เพื่อช่วยเหลือค่าครองชีพแก่ประชาชน โดยไม่จำกัดฐานะชนชั้น จนถึงปัจจุบันนโยบายนี้ได้รับการพิจารณาให้ได้รับขยายเวลาออกไปจนถึง ๓๑ ก.ค. ๕๘ นี้ ก่อนที่จะได้รับพิจารณาเห็นชอบหรือปรับปรุงอีกครั้ง ถือเป็นโอกาสดีของผมและดลที่จะได้ลองนั่งรถไฟฟรีบริการสวัสดิการจากภาครัฐ ซึ่งถือว่าเป็นสิทธิภาพในการเดินทางตามอัตภาพที่ประชาชนคนไทยทุกคนสามารถทำได้ โดยการแสดงสิทธิด้วยบัตรประชาชน เพื่อรับตั๋วฟรีในการเดินทาง ขบวน 257 ออกจากสถานีธนบุรี เวลา 07.50 น.เราจะถึงสถานีน้ำตก ในเวลา 12.35 น.ตามตารางกำหนดเวลาเดินรถ
ประสบการณ์ความเนิบช้า
จากสถานี(กรุงเทพฯ)ธนบุรี รถไฟจะต้องแวะจอดสถานีทั้งหมดถึง ๑๕ สถานี ผมและดลได้สัมผัสชีวิตที่ช้าลงจากรถไฟขบวนนี้
แบบที่ไม่ต้องแวะปั้มเข้าเซเว่นกันเลย ขนมจีบ ผัดไทย ไก่ย่างและข้าวผัดยันเฟร้นช์ฟรายฯลฯ
ของกินพร้อมสรรพมีให้เลือกซื้อเป็นระยะ มีผู้คนเปลี่ยนผ่านบนเส้นทางเดียวกัน หากแต่ต่างกรรม
ต่างวาระและจุดหมาย ชีวิตต่างดำเนินไปไม่เร่งรีบมีเรื่องราวที่ถูกเรียงลำดับให้เวลาลื่นไหลไปโดยไม่รู้สึกถึงความหน่วงเหนี่ยว
เป็นความเนิบช้าที่ให้โอกาสเรา ได้เรียนรู้จากมิตรร่วมทางด้วยบทสนทนาสั้นๆแค่เพียงบางถ้อยคำก็ตาม
ลุงนัน เป็นคนแรกที่ทักทายเราในโบกี้รถไฟ ลุงนันรับจ้างทั่วไป ตั้งแต่แบกข้าวสาร
ล้างรถ ไปจนถึงชงกาแฟ แต่วันนี้จะไปลงที่สถานี แควใหญ่ และจะปั่นจักรยานไปที่ สะพานจินดา
ไปช่วยงานก่อสร้างต่อเติมรีสอร์ทแถวๆนั้น ลุงนันอุ้มกระเป๋าหนังคู่ใจเปิดให้ดูของสำคัญ
ข้างในกระเป๋ามี พระเครื่อง ยานวด หนังสือพิมพ์ ใบปลิวใบ้หวยและเรียงเบอร์ ผมแปลกใจ...ลุงไม่มีเสื้อผ้าติดกระเป๋าเลยสักชุดเดียว
ลุงนันบอกว่าของพวกนี้เพื่อนเค้าฝากซื้อ....
พี่เหน่งกับพี่เนย เราได้พบเจอพูดคุยกับหนุ่มสาวคู่นี้ ทั้งขาไปและขากลับขบวนเดียวกัน
พี่เหน่งกับพี่เนยเลือกใช้เวลาบรรยากาศโรแมนติคธรรมชาติจากรถไฟขบวนนี้ พี่เหน่งทำอาชีพขับรถ
ส่วนพี่เนยขายของ จัดเวลาให้กันในวันหยุดจะไปถึงสุดปลายทางที่สถานีน้ำตก แล้วค่อยไปเดินหารีสอร์ทราคาประหยัดพักผ่อนเล่นน้ำและกลับในวันรุ่งขึ้น
น้องปุ้ย นิสิตปีที่๑ คณะ วิศวกรรม ม.ศิลปากร สะพายกล้องมากับเพื่อนอีกสองคน
น้องปุ้ยชอบถ่ายภาพ รอจังหวะบันทึก วิถีผู้คนบนรถไฟ เป็นครั้งแรกบนขบวนรถสายน้ำตก
จะไปลงที่สถานีถ้ำกระแซ เพื่อถ่ายภาพ ทางรถไฟสายมรณะในมุมที่งดงามที่สุด
ลุงวัฒน์ เป็นคนที่นั่งหลับมาตั้งแต่สถานีต้นทาง
มาได้คุยกันตอนที่แกตื่นจะลงที่สถานีท่าเรือน้อย เพื่อไปทำงานรับจ้างก่อสร้างที่อำเภอท่ามะกา
กลุ่มชมรมจักรยานพระราม๘ ลุงพรชัยข้าราชการเกษียณนายทหารอากาศเก่าชวนเพื่อนสมาชิก พร้อมจักรยานพับประจำตัวแบกขึ้นรถไฟในทริปพิเศษนี้
จะไปลงกันที่ สถานีแควใหญ่ และเริ่มปั่นกันไปถึงหนองบัวระยะทางสิบกว่ากิโล พักลงเล่นน้ำแล้วปั่นกลับมาให้ทันขึ้นรถในตอนเย็น
คุณยายสมรักษ์ กับหลานและพี่ขวัญ นั่งรถไฟมาลงที่สถานีกาญจนบุรี ใช้เส้นทางนี้ไปบ้านน้องสาวในเมืองกาญจนบุรีเป็นประจำเพราะทั้งประหยัดและสะดวกมากสำหรับหลานซนสองคน
น้าปีย์ ขึ้นรถที่สถานีนครปฐม พร้อมสัมภาระถุงปุ๋ยขาวสะอาดพับกอดติดตัว
น้าปีย์เลือกนั่งพื้นอยู่มุมโบกี้ด้วยหน้าตายิ้มแย้มดูสงบเย็น คุยกันว่าจะลงที่สถานีท่าเรือน้อยเพื่อไปช่วยงานบุญที่วัดท่ามะกา
ก่อนจะไปเยี่ยมลูกสาวและเดินสายเก็บของเก่ารีไซเคิลต่อ น้าปีย์ยึดอาชีพเก็บของเก่ามาสิบกว่าปีเพื่อส่งลูกสาวเรียนจนจบ
ไม่มีบ้านและทรัพย์สมบัติ มีงานเก็บของเก่ากับงานบุญทุกๆวัดที่ไปช่วยอาศัยกินนอนเป็นหลัก
มีสิ่งสำคัญพกติดตัวอยู่ในถุงปุ๋ยคือ มุ้ง เพื่อให้ได้พักนอนหลับและตื่นแข็งแรงในวันรุ่งขึ้น
พี่เก่ง สาวมาดมั่นขึ้นมานั่งรถไฟเที่ยวแบบนี้เป็นประจำในวันหยุดสุดสัปดาห์
อยากลงเดินเที่ยวที่สถานีไหนก็ลง วันนี้กะว่าจะลงที่สถานีนครปฐม ไปเดินเล่นไหว้พระและหาของอร่อยกิน
ด็อกเตอร์จิมและมิสลอรี่ เป็นชาวต่างชาติคู่เดียวบนตู้โดยสารที่ตีตั๋วโดยสารราคา100บาท ดร.จิมทำงานเกี่ยวกับองค์กรเครือข่ายการจัดการปรับสภาพทางสิ่งแวดล้อมจากผลกระทบวิกฤติโลกร้อนในกลุ่มประเทศอาเซียน(Asian Cities Climate Change Resilience Network) เลือกมาท่องเที่ยวเส้นทางรถไฟสายน้ำตกเพราะความเป็นเส้นทางสายประวัติศาสตร์และต้องการสัมผัสวิถีชีวิตของคนไทยจริงๆ ทั้งคู่จะไปลงที่สถานีน้ำตกและจะใช้เวลาพักผ่อนที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งสักสองสามวัน
ในมุมมองของผม รถไฟฟรีชั้น ๓ ยังเป็นแค่โครงการทดลองช่วยเหลือในรูปแบบของการให้เปล่าแบบประชานิยมเอาหน้ารอดถึงจะเป็นมาตรการชั่วคราวแต่ก็มีการต่ออายุมาโดยตลอดจนถึงปัจจุบัน ๗ ปีเข้าไปแล้ว ไม่พบเห็นพัฒนาการความก้าวหน้าอย่างเป็นรูปธรรมให้จับต้องได้
ทั้งๆที่หลายๆฝ่ายมองเห็นศักยภาพของรถไฟ ที่สามารถพัฒนาบูรณาการไปสู่รัฐสวัสดิการในหลายมิติเช่น
ขนส่งมวลชน สิ่งแวดล้อม เศรฐกิจและท่องเที่ยว จนถึงท้ายสุดทำให้ผมรับรู้ได้ว่า ความเนิบช้าต้องมิใช่ความล้าหลัง
แต่เป็นการดำรงอยู่กับปัจจุบันอย่างสมดุลและยั่งยืนมากกว่านะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น